7. กปิลราชจริยา

ว่าด้วยจริยาวัตรของพระยาวานร

[27] ในกาลเมื่อเราเป็นพระยาวานร อยู่ ณ ซอก
เขาใกล้ฝั่งแม่น้ำ ในกาลนั้น เราถูกจระเข้เบียด
เบียนไปไม่ได้ เรายืนอยู่ ณ โอกาสใด โดด
จากฝั่งนี้ไปยังฝั่งโน้น จระเข้มันเป็นสัตว์ดุร้าย
แสดงความน่ากลัวอยู่ ณ โอกาสนั้น จระเข้
นั้นกล่าวกะเราว่า มาเถิด แม้เราก็กล่าวกะ
จระเข้นั้นว่า จะมา เราโดดลงเหยียบศีรษะ
จระเข้นั้น แล้วโดดไปยืนอยู่ฝังโน้น เรามิได้
ทำตามคำของจระเข้ที่กล่าวหลอกลวงนั้นหา
มิได้ ผู้เสมอด้วยคำสัจของเราไม่มี นี้เป็นสัจจ-
บารมีของเรา ฉะนี้แล.
จบ กปิลราชจริยาที่ 7

อรรถกถากปิลราชจริยาที่ 7

พึงทราบวินิจฉัยในอรรถกถากปิลราชจริยาที่ 7 ดังต่อไปนี้ บทว่า
ยทา อหํ กปิ อาสึ ความว่าในกาลเมื่อเราเกิดในกำเนิดวานร อาศัยความ